Det norske alfabetet – specyficzny norweski alfabet (1 część)

Aa Bb Cc Dd Ee Ff Gg Hh Ii Jj Kk Ll Mm Nn Oo Pp Qq Rr Ss Tt Uu Vv Ww Xx Yy Zz Ææ Øø Åå

W skrócie o języku norweskim

Norsk, język norweski, jest zakwalifikowany do grupy języków zachodnioskandynawskich, która jest odgałęzieniem rodziny języków północnogermańskich. To znaczy, że jeżeli uczyliście się na przykład języka niemieckiego, nauczenie się norweskiego będzie jeszcze prostsze.

Bukmol i nynoszk (Bokmål og nynorsk)

W Norwegii istnieją dwie oficjalne pisemne formy języka norweskiego. Jedna z nich jest nazywana bokmål (wymawiamy [ ‘ bu: k mo: l ]), inna – nynorsk (wymawiamy – [ ‘ ny: no sz k ] ). Ciekawe jest to, że nauczywszy się jednego z tych wariantów, w miarę nietrudno można zrozumieć i ten drugi, jednak pewne różnice między nimi istnieją. My będziemy się uczyli bokmål, ponieważ jest on stanowczo bardziej popularny w Norwegii, w tym języku są pisane słowniki, podręczniki, inne środki nauczania. Naturalnie, że na mojnorweski.pl wykładamy również  bokmål.

Wymowa (Uttale). Akcent (Trykk)

W słowach pochodzenia norweskiego akcent najczęściej pada na pierwszą sylabę. W słowach obcego pochodzenia akcent może padać na tą sylabę, która jest akcentowana w tym języku, z którego pochodzi. Na przykład, w słowach pochodzących z języka francuskiego akcent często pada na ostatnią sylabę. Zapisując wymowę w transkrypcji miejsce akcentu zaznaczamy apostrofem przed sylabą akcentowaną. Na przykład, taki zapis:

september [ səp'tembər ] (wrzesień) oznacza, że w tym słowie akcent pada na drugą sylabę (-tem-).

Oto taki krótki wstęp. W następnej części pomówimy o wymowie samogłosek oraz dwugłosek.

Już wkrótce: Det norske alfabetet – specyficzny norweski alfabet (2 część)