Humor i temperament norweski

Norwegowie, podobnie jak inni mieszkańcy Skandynawii, są narodem powściągliwym. Czy Norweg po wygraniu ogromnej sumy w totolotka krzyczy z radości, śpiewa i zaprasza całą rodzinę na imprezę? Raczej nie. Pewnie usiądzie, otrze ręką pot z czoła i zacznie intensywnie zastanawiać się nad najbardziej rozsądnymi sposobami spożytkowania wygranej. Powstaje więc pytanie, w jaki sposób sformował się temperament norweski i ich humor?

Kontekst historyczny

Historycznie się złożyło, że Norwegia była miejscem szczególnie rzadko zaludnionym, z kilkoma większymi miastami. Na początku XIX wieku ten ogromny kraj był zamieszkiwany przez niespełna milion mieszkańców: 3 ludzi na kilometr kwadratowy! Większość ludzi mieszkało w niewielkich osadach wiejskich, warunki pogodowe były niezwykle ciężkie, a mroźne zimy trwały długo. Wietrzny, surowy klimat nie sprzyjał rozmowom na ulicy, dlatego były one głośne, lecz krótkie. Nie było czasu i możliwości, by przystanąć, pogadać, pożartować. Większość czasu spędzano na wykonywaniu ciężkich prac fizycznych. Mówi się, że w sercu każdego Norwega skrywa się dziki człowiek, dlatego też tak bardzo lubią oni czas wolny spędzać na świeżym powietrzu, w górach lub nad morzem – wszędzie, gdzie mogą delektować się samotniczym spokojem.

Związek temperamentu i gwary

Interesującym jest fakt, że temperament Norwegów bardzo często wiąże się z gwarą, w której mówią. Na przykład, osoby, mówiące w dialekcie północnym często bywają rozmowni, lubią opowiadać historyjki i mają nieco grubiańskie poczucie humoru. Mieszkańcy południowej części Norwegii zachowują się i myślą zupełnie inaczej. Miękko wymawiają spółgłoski, zazwyczaj nie przeklinają bądź ich przekleństwa bywają bardzo łagodne, nie są obraźliwe. Dlatego rozmowa między mieszkańcem północnej i południowej Norwegii może obrócić się w serię nieporozumień. A więc, jeśli spotkacie pochodzącego z południa Norwegii blondyna, wkrótce przekonacie się o jego uprzejmym, powściągliwym i łagodnym usposobieniu i zachowaniu. A spędzając wieczór z Norwegiem z północnego regionu, prawdopodobnie zostaniecie uraczeni wesołą i żywą historyjką. W najgęściej zaludnionej Norwegii wschodniej, gdzie położona jest też stolica kraju, Oslo, możemy obserwować wpływy międzynarodowe, gdyż te tereny zamieszkuje wiele imigrantów. Używany na wschodzie kraju dialekt „bokmål” jest uznawany za oznakę wydajności, mieszczaństwa, oschłości. To język biznesu, któremu obce jest poczucie humoru. Może się czasem wydać, iż ludzie, pochodzący z tego regionu, oceniają siebie zbyt poważnie.

Humor wikingów

Twierdzi się, iż odwaga norweskich wikingów może być związana z ich czarnym poczuciem humoru, który można zauważyć w źródłach pisanych – sagach wikingów. Potrafili oni śmiać się, patrząc w oczy niebezpieczeństwu czy nawet śmierci. To dodawało im sił w bojach i odwagi podczas podróży do odległych krajów. Humor w sagach wikingów towarzyszył niebezpieczeństwu, starciom na śmierć i życie, nie był więc oznaką niczego dobrego.